Ε,ναι λοιπόν το παραδέχομαι,αν και ντρέπομαι λιγάκι,είμαι μία απ' αυτές.Τα σικέ σχόλια των μαμάδων και γιαγιάδων μας τύπου ' όταν θα γίνεις μάνα θα με καταλάβεις...' που μας κατατρέχουν μια ζωή και στοιχειώνουν τις αναμνήσεις μας είναι πραγματικότητα.Όσο και να μην ήθελα να το πιστέψω,είναι γεγονός.Το 'νιωσα στο πετσί μου σου λέω και ανατρίχιασα.
Ο μονάκριβος μου γιος,το καμάρι μου στα εφτά του έφευγε κατασκήνωση...Ναι γέλα εσύ,αλλά όταν θα σου τύχει θυμήσου αυτές τις λίγες γραμμές.
Είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων το δέσιμο της μάνας με το γιο της,έχουν γραφτεί χιλιάδες ποιήματα και όλοι γνωρίζουμε για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα αλλά τέτοιο χάλι δεν το περίμενα.Η τουλάχιστον δε το φανταζόμουν ότι θα συμβεί σε μένα.
Ήρθε στη ζωή μου όταν ήμουν αρκετά ώριμη πια και κατασταλαγμένη και είχα και στο μυαλό μου 2-3 σχέδια για το πως θα τον μεγαλώσω.Ήθελα να είναι ανεξάρτητος,να μην κρέμεται από πάνω μου,να έχει άποψη και ας είναι διαφορετική από την δική μου,να μάθει να κάνει τις δουλειές του σπιτιού,για να μη με βρίζει αύριο-μεθαύριο η νύφη μου,να με σέβεται και να με αγαπάει χωρίς βέβαια να είναι μαμάκιας και πολλές άλλες σκέψεις που προσπαθούσα να τις εφαρμόζω καθημερινά και ως ένα σημείο το πετύχαινα.
Εγώ ήμουν αυτή που επέμενα να πάει στην κατασκήνωση,είναι ένα μεγάλο σχολείο έλεγα και ακόμη το πιστεύω.Κάποιοι μου έλεγαν πως είναι ακόμη μικρός,όταν όμως επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις και είδα κατασκηνωτές 5 χρονών παιδάκια,τον χώρο παράδεισο και τους ομαδάρχες που τα πρόσεχαν γλυκύτατους και περιποιητικότατους τότε σιγουρευτήκαμε για την επιλογή μας.
Ετοίμαζα τα πράγματά του και χαιρόμουν γι' αυτόν σαν μικρό παιδί,γιατί θα περνούσε αξέχαστα και θα μάθαινε πράγματα που θα τα κρατούσε μέσα του για πάντα σαν αναμνήσεις ζωής.
Σ' όλη τη διαδρομή μέσα στο αυτοκίνητο η διάθεση μου βαρούσε κόκκινο γελούσα,τραγουδούσα,χόρευα,υποσυνείδητα ήθελα να περάσω την καλή διάθεση στο γιο μου.Μετά από διαδρομή μιάμισης ώρας και απείρων καραγκιοζιλικίων προσπεράσαμε την ταμπέλα της κατασκήνωσης που μας ενημέρωνε ότι φτάνουμε σε 1.500 μέτρα.Εκεί ήταν που από κόκκινα άρχισα να τα βλέπω όλα μαύρα.Μαύρο δάκρυ έριξα που λέτε.Μαύρο και ασταμάτητο.
Αναγκάστηκα να το σταματήσω μετά κόπων και βασάνων για να μην καταλάβει τίποτα το παιδί.Τι σου είναι η ριμάδα η ψυχολογία.Άλλοτε σου δίνει φτερά και πετάς και άλλες φορές πάλι σε χαντακώνει στα Τάρταρα σε δευτερόλεπτα.Μην προσπαθήσεις να κατανοήσεις τη γυναικεία ψυχοσύνθεση φίλε άρρεν αναγνώστη θα τα φας τα μούτρα σου.Αν πάλι είσαι μαζοχιστής μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.
Την υπόλοιπη μέρα μέχρι το επόμενο μεσημέρι στις 14:30 που θα του τηλεφωνούσα δεν θέλετε να σας πω πως την πέρασα γιατί θα βαρεθείτε.Η εργασιοθεραπεία θα έπρεπε να συνταγογραφείται.Είναι φάρμακο και μάλιστα απ' τα δυνατά.Και αφού σχεδόν δεν κατάλαβα πως πέρασε η μέρα κοιτάζω το ρολόι και τι να δω! 14:45 ! Μα πως πέρασε έτσι η ώρα? Έσπευσα να τηλεφωνήσω για να μην πω τσακίστηκα.
-Ναι καλησπέρα θα με συνδέσετε με το σπιτάκι 45? -Πολύ ευχαρίστως κυρία να το έκανα αλλά αυτήν την ώρα τα παιδιά έχουν δραστηριότητες,καλύτερα να πάρετε μετά τις 14:30 που θα έχουν μαζευτεί στα σπιτάκια τους.Τι είπε τώρα αυτό το νιάνιαρο,σκέφτηκα.-Γιατί τώρα τι ώρα είναι βρε κοπέλα μου? - 11:30 είναι ακόμη κυρία!Η σιγή του τηλεφώνου ήταν εκκωφαντική.Ψέλλισα ένα - ευχαριστώ πολύ και το έκλεισα.Τα χρειάστηκα κανονικά.Ένιωσα ότι τα 'χασα,ότι είμαι τουλάχιστον χαζή ή απλώς έχασα τα λογικά μου.Κοίταξα τα ρολόγια 7 φορές.Ήταν όντως 11:30.Ω ρε τι έχουν ακούσει οι υπάλληλοι της κατασκήνωσης από μισότρελες μανάδες!
Γιατί δεν φαντάζομαι να είμαι η μόνη.Είμαστε πολλές εκεί έξω που έχουμε το σύνδρομο της Ελληνίδας μάνας,γιατί περί συνδρόμου πρόκειται,που κάποιες φορές καταδυναστεύει τα παιδιά μας και άλλες τα διδάσκει την έννοια της Οικογένειας που σαν λαός την τοποθετούμε σε βάθρο πολύ ψηλά,στην κουλτούρα,στις ηθικές αξίες και στις καρδιές μας.
Υ.Γ.Αφιερωμένο στον γιόκα μου που σήμερα κλείνει τα 7.
photo by : massmedia